Oscar Wilde schiep literaire meesterwerken. Hij werd op een voetstuk geplaatst en er ook genadeloos weer afgesleurd. Wilde dwaalde in een voortdurende hang naar levenskunst. Hij leefde alsof er geen morgen was en was onverkort zichzelf: met gerode lippen en wandelstok.

Of zoals hij zelf schreef in De Profundis:

“I remember when I was at Oxford saying to one of my friends [...] that I wanted to eat the fruit of all the trees in the garden of the world, and that I was going out into the world with that passion in my soul. And so indeed, I went out, and so I lived”.

Verboden liefde betekende zijn bloei en ondergang. Hij werd in de gevangenis geplaatst en kende uiteindelijk diepe armoede.

We laten ons leiden door vele wilde stemmen, Oscar is daar één van. We eren zijn artistieke erfenis, zonder hem te willen claimen, begrijpen of vertegenwoordigen.

Oscar Wilde staat voor vele dingen tegelijk. In het Gentse Feesten-programma haken BRODER, Vamp en Cie Lodewijk/Louis aan bij diverse aspecten van zijn erfenis: Wilde als schrijver, als levenskunstenaar, als queer-voorbeeld avant la lettre. We zijn nieuwsgierig naar de caleidoscoop die een identiteit kan zijn, en gaan in de veelheid van het programma op zoek naar Who Wilde? en Why Wilde?.

Maar laat vooral zijn eigen woorden voor hem spreken:

"He used to wonder at the shallow psychology of those who conceive the ego in man as a thing simple, permanent, reliable, and one of essence. To him, man was a being with myriad lives and myriad sensations, a complex multiform creature that bore within itself strange legacies of thought and passion …” (Picture of Dorian Gray)

Waarmee Wilde aangeeft dat in zijn optiek mensen niet gedefinieerd worden door een eenduidige, fixe identiteit, maar eerder een veelheid aan poteniële identiteiten bezitten.

Enkel ...

“In our desire of beauty we are one, and one in our search for that little city of gold where the flute player never wearies, and spring never fades, and the oracle is not silent, that little city which is the house of art”